Einde seizoen

Einde seizoen

Het is bijna zover: het fluitsignaal voor het einde van het seizoen nadert. Voor mijn zoon was het zijn allereerste jaar bij de voetbalclub — en voor mij het eerste seizoen als 'voetbalvader'. Wat begon met een paar te grote voetbalschoenen en een nog grotere glimlach op een zaterdagochtend, is uitgegroeid tot een wekelijkse routine vol plezier, modder, en mooie momenten.

In het begin was alles nieuw. De eerste training, een beetje onwennig. De eerste wedstrijd, met knikkende knieën en trots in de ogen. Ik weet nog dat hij zijn eerste doelpunt maakte — hij keek direct mijn kant op, zijn gezicht één en al verwondering. Dat beeld vergeet ik nooit meer.

Langzaam zag ik hem groeien. Niet alleen als voetballer, maar ook als teamgenoot. Hij leerde passen, samenspelen, vallen en weer opstaan. En ik leerde mee: juichen op het juiste moment, zwijgen als het nodig is, en vooral genieten van de kleine dingen. Een goede pass, een sportieve high five, of de vreugde van ranja na afloop.

Wat het mooiste was? Het plezier. Elke zaterdag opstaan met zin. De spanning voor de wedstrijd, het enthousiasme na afloop — ongeacht winst of verlies. Dat is waar het om draait.

Nu het seizoen bijna voorbij is, kijk ik met een warm gevoel terug. Op regenachtige zaterdagen langs de lijn. Op kleedkamers vol gegiechel. Op de eerste voetbalvriendjes en de eerste echte teamfoto.

En ik weet één ding zeker: volgend seizoen staan we er weer. Met iets grotere schoenen, iets meer ervaring, maar minstens zoveel zin.